Historija ruža za usne

Ruževima se danas bave i statističari, koji su izračunali da prosječna žena tokom života koristi pet nijansi ruževa, a da dvije svakodnevno nosi u torbi. Ovaj kozmetički proizvod postao je dostupan svima, pa je izračunato i to da svaka žena u toku života proguta između 2-3 kilograma karmina,te da muškarac sa ženskih usana tokom života pojede 6 kg ruža! Tako su barem izračunali naučnici iz zemlje za koju se vezuje čuveni poljubac – francuski. A kroz historiju ruž je bio i zabranjivan, a zbog njega se išlo čak i na giljotinu!

Historija bilježi da je upotreba karmina otpočela u doba sumerske kraljice Pu-abi, poznate i kao Sub-ad, koja je vladala oko 2.500 godine p.n.e. Kada je u ovom veku otkriven njen grob u gradu Uru, kraj nje su pronađeni mnogobrojni predmeti, među kojima i ruž od usitnjenog dragog kamenja crvene boje, u kojem su i tragovi olova. U to doba karmini su pravljeni i od raznobojnih cvjetova, koji su drobljeni i nanošeni na usne.

Interesantno je to da su u Egiptu, što je kasnije postao običaj i u Rimu, usne mazali i pojedini najugledniji muškarci. Ugledne Egipćanke na usne su stavljale mješavinu narandžaste gline i smole koju su pripremale kod kuće, dodavale joj cvetne ekstrakte i pakovale u drvene ili metalne kutijice. Kleopatra je naročito voljela jarkocrvenu nijansu, koja je dobijana mješanjem izdrobljenih mrava i buba, a za sjaj je korištena riblja krljušt, što je sastavni dio i većine današnjih karmina. Žene su se „karminisale“ i sokovima iz gorkih biljaka,a pretpostavlja se da je karmin u drevnom Egiptu pravljen i od kane, a korištena je i alga fukus koja je mješana sa bromom i jodom, a davala je ljubičastu nijansu.

A u Rimu, druga Neronova supruga Popeja Sabina, na raspolaganju je imala na stotine dvorskih dama koje su brinule o njenom izgledu, a naročito o tome da u svakom trenutku bude nakarminisana. Ljekari su za nju pravili ruž od fukusa i crvenog vina.

Japankama plemenitoga roda nekada je bilo zabranjeno da se u javnosti pojavljuju bez jake šminke. Lice su krečile u bijelo, a na usne su stavljale taman karmin. Osnovni sastojci ruža bili su katran i pčelinji vosak. Zanimljivo je to da su pčelinji vosak, ali i puževi od kojih su pravljeni karmini žena u Okeaniji, i danas sastavni dijelovi ruža.

U Latinskoj Americi i nekim istočnjačkim zemljama, žene su koristile karmine životinjskog porijekla. Određene vrste buba-švaba sakupljane su, sušene i tucane da bi se dobio crveni prah.

Mračni srednji vijek donio je i mračna vremena za ruževe, koje je crkva zabranjivala, a žene koje se karminišu smatrane su vješticama koje će završiti u paklu.

Prepoznatljivu kutijicu, kakvu danas ima, ruž je dobio 1915. godine. Pakovanje od metala, dugačko pet centimetara i ruž ubačen u dno poklopca koji se prstom izvlačio, dizajnirao je Moris Levi.

Čak i tridesetih, kada je nastupila ekonomska kriza, žene se nisu odricale karmina. U „Maks Faktoru“ su napravili prvi sjaj za usne, u prodavnici sanatorijuma u Nju Džersiju postojale su linije karmina jer se smatralo da oni mogu da imaju terapeutsko dejstvo, iz kuće „Elizabet Arden“ poručivali su da devojke koje koriste karmin imaju više šansi da se zaposle od onih koje se ne šminkaju.

Čak i tokom Drugog svetskog rata žene se nisu odricale karmina, u poslijeratnim godinama neka preduzeća su čak donijela uredbe da radnice moraju da mažu usne, u čemu su naročito prednjačile velike avio-kompanije. Godine 1950. američki hemičar Hejzel Bišop stvorio je prvi dugotrajni ruž koji se ne razmazuje tokom ljubljenja, a šezdesete je obeležio tzv. karminski rat, koji se sastojao u tome da sve velike kozmetičke kuće neprestano izbacuju nove ruževe, podmeću nogu konkurentima, čak su jedna drugoj krale i formule i išle dotle da imaju plaćenike koji su u robnim kućama uništavali police sa proizvodima konkurenata.