Branko Miljković – jedan od najpoznatijih jugoslovenskih pjesnika

„San je davna i zaboravljena istina koju više niko ne umije da provjeri.“ – „Poeziju će svi pisati“, Branko Miljković

Jedan od najpoznatijih jugoslovneskih pjesnika u drugoj polovini 20. stoljeća, Branko Miljković, rođen je 29. januara 1934. godine u Nišu. Pisao je pjesme, eseje, kritike i prevodio je pjesme ruskih i francuksih pjesnika.

Svoje prve pjesme objavljivao je u časopisu Delo i tako su mu se otvorila vrata mnogih izdavača i drugih časopisa. Njegova prva knjiga „Uzalud je budim“ koju objavljuje 1956. godine te tako kod publike i kritičara postiže veliki uspjeh. Kasnije objavljuje zbirku pjesama „Smrću protiv smrti“ skupa sa Blažom Šćepanovićem, „Poreklo nade“, „Vatra i ništa“ i „Krv koja svetli“.

Ipak,njegove prve pjesme su bile pod utjecajem francuskih simbolista Valerija i Malarma, atakođer i Heraklitove filozofie. U njegovoj zbirci pjesama „Vatra i ništa“ može se pored antičkih mitova pronaći i nacionalni mitovi i legende gdje je utkao svoju poetiku.

Umro je veoma tragično u noći između 11. i 12.februara 1962. godine u Zagrebu. Prema zvaničnoj verziji izvršio je samoubistvo. Imao je tada svega 27 godina.

 

Poeziju će svi pisati

San je davna i zaboravljena istina
koju više niko ne ume da proveri,
sada tuđina peva ko more i zabrinutost,
istok je zapadno od zapada, lažno kretanje je najbrže..

Sada pevaju mudrost i ptice moje zapuštene bolesti,
cvet između pepela i mirisa,
oni koji odbijaju da prežive ljubav
i ljubavnici koji vraćaju vreme unazad.
Vrt čije mirise zemlja ne prepoznaje
i zemlja koja ostaje verna smrti
jer svet ovaj suncu nije jedina briga..

Ali jednoga dana
tamo gde je bilo srce stajaće sunce,
i neće biti u ljudskom govoru takvih reči
kojih će se pesma odreći,
poeziju će svi pisati,
istina će prisustvovati u svim rečima
na mestima gde je pesma najlepša,
onaj koji je prvi zapevao povući će se
prepuštajući pesmu drugima.

Ja prihvatam veliku misao budućih poetika:
jedan nesrećan čovek ne može biti pesnik,
ja primam na sebe osudu propevale gomile:
ko ne ume da sluša pesmu, slušaće oluju,

ali:

Hoće li sloboda umeti da peva
kao što su sužnji pevali o njoj?